Pohl Frederic - Gateway Brama Do Gwiazd - Rozdział 07

Rozdział 7

    Leżę na materacu i nie czuję się lepiej. W sensie fizycznym. Niedawno przeszedłem operację i prawdopodobnie organizm nie wchłonął jeszcze szwów.
    - Rozmawialiśmy o twojej pracy. Bob - przypomina mi Sigfrid. To dość nudne. Całkiem jednak bezpieczne.
    - Nienawidziłem tej pracy. Któż zresztą mógłby lubić kopalnie żywności?
    - Ale trzymałeś się tego. Nigdy nie próbowałeś pracować gdzie indziej. Mogłeś chociażby przerzucić się na fermę morską. Szkoły też nie skończyłeś.
    - Chcesz powiedzieć, że zabrakło mi inwencji?
    - Niczego nie sugeruję. Bob. Pytam się tylko, co czujesz.
    - W pewnym sensie masz rację. Myślałem o tym, żeby coś zmienić. Nawet bardzo dużo o tym myślałem - mówię przypominając sobie te cudowne dni z Sylwią. Pamiętam, jak pewnej styczniowej nocy siedzieliśmy w kabinie stojącego na ziemi szybowca - nie mieliśmy zresztą gdzie się podziać - i rozmawialiśmy o przyszłości. Co chcielibyśmy robić? Jak przezwyciężyć los? Według mnie, nie było w tym nic, co mogłoby zainteresować Sigfrida. O Sylwii powiedziałem mu już wszystko. W końcu wyszła za jakiegoś udziałowca, zresztą zerwaliśmy ze sobą długo przedtem. - Przypuszczam - mówię biorąc się w garść i próbując wykorzystać to spotkanie do maksimum - że odczuwałem pragnienie śmierci.
    - Wolałbym Bob, żebyś nie używał terminów psychiatrycznych.
    - Ale rozumiesz, o co mi chodzi. Zdawałem sobie sprawę, że czas upływa. Im dłużej pracowałem w kopalni, tym trudniej było mi się z niej wyrwać. Nic lepszego jednak się nie trafiało. Były też i inne sprawy, które mnie tam trzymały. Moja dziewczyna Sylwia. Matka, kiedy jeszcze żyła. Przyjaciele. A nawet rozrywki. Chociażby szybownictwo. Wspaniale jest znaleźć się ponad wzgórzami, a z dostatecznie dużej wysokości Wyoming nie wygląda wcale tak źle i nie czuć prawie smrodu ropy.
    - Wspomniałeś o Sylwii. Dobrze się rozumieliście?
    Zawahałem się masując brzuch. Tkwiło tam prawie pół metra nowych jelit. Kosztowały majątek i czasami miałem wrażenie, że poprzedni właściciel domaga się ich z powrotem. Kim on mógł być? Czy też ona? Jak umarł? I czy rzeczywiście umarł? A może też żyje w takiej biedzie, że sprzedaje kawałki swego ciała, podobno robią tak piękne dziewczyny z kształtnymi piersiami lub uszami.
    - Bob, czy łatwo nawiązywałeś znajomości z kobietami?
    - Teraz tak.
    - Nie chodzi mi o teraz. Wspominałeś - jak mi się wydaje - że jako dziecko z trudem zawierałeś przyjaźnie.
    - A kto je wtedy łatwo zawiera?
    - Jeżeli dobrze rozumiem pytanie, Robbie, to chciałbyś wiedzieć, czy pamięta się dzieciństwo jako doskonale szczęśliwe i łatwe doświadczenie. Oczywiście odpowiedź brzmi "nie". Ale są ludzie, którzy bardziej od innych przenoszą konsekwencje dzieciństwa na swoje dorosłe życie.
    - Aha. Sięgając myślą w przeszłość sądzę, że trochę się jednak bałem mojej grupy rówieśniczej - och, przepraszam cię, Sigfrid, chciałem powiedzieć "innych dzieci". Znały się wszystkie. Bezustannie miały swoje sekrety. Wspólne zabawy. Zainteresowania. A ja byłem sam.
    - Czy jesteś jedynakiem, Robbie?
    - Wiesz dobrze, że tak. Właśnie, może to dlatego. Oboje rodzice pracowali, i nie lubili, gdy bawiłem się w pobliżu kopalni. Mówili, że to niebezpieczne. Tam rzeczywiście nie było bezpiecznie dla dzieci. Mogłeś się skaleczyć przy maszynach, mogła cię zasypać hałda, mogłeś się otruć gazem. Dużo więc przebywałem w domu, oglądałem filmy, słuchałem kaset, i jadłem. Byłem grubym dzieckiem. Uwielbiałem rzeczy pełne skrobi i cukru, z dużą ilością kalorii. Rodzice rozpieszczali mnie kupując więcej jedzenia niż trzeba.
    Nadal lubię być rozpieszczany. Teraz jem lepsze rzeczy, nie tak tuczące,

507 IRRAY .DOJRZAŁOŚĆ. GOTO * M88 26,830 508 ,C, może dojrzałość polega na tym, że chce 26,835 się tego, czego się samemu chce, a nie tego, co 26,840 inni ci każą chcieć 26,845 511 XTERNALS @ IF @ GOTO 26,850 512 ,S, może sigfrid, mój ty kochany bożku z bla 26,855 chy, ale ja czuję dojrzałość jako śmierć 26,860

ale też i tysiąc razy droższe. Na przykład prawdziwy kawior. Nawet często. Otrzymujemy go z akwarium w Galveston. Piję prawdziwego szampana i jem masło... - Pamiętam, jak leżałem w łóżeczku - mówię. - Musiałem być bardzo mały, miałem może ze trzy lata. Bawiłem się z misiem gadułą. Kładłem go obok siebie, on opowiadał mi historyjki, a ja kłułem go ołówkiem i próbowałem oberwać uszy. Uwielbiałem takie zabawy, Sigfrid.
    Przerywam, a Sigfrid natychmiast podejmuje temat na nowo. - Dlaczego płaczesz, Robbie?
    - Nie wiem -wrzeszczę, a łzy spływają mi po twarzy. Spoglądam na zegarek: zielone cyferki skaczą i zamazują się w zamglonych przez płacz oczach. - Ojej - zagaduję go siadając na materacu, łzy wciąż płyną mi po twarzy, choć już nie tak obficie. - Muszę już iść. Umówiłem się. Na imię ma Tania. Piękna dziewczyna. Jak marzenie. Uwielbia Mendelsohna i róże. Chciałbym jej kupić kilka tych pięknych ciemnoniebieskich kwiatów, które pasują do jej oczu.
    - Rób, zostało nam jeszcze prawie dziesięć minut.
    - Wynagrodzimy sobie to następnym razem. - Wiem, że to niemożliwe, dodaję więc szybko: - Potrzebuję skorzystać z toalety.
    - Czy chcesz wydalić swoje uczucia?
    - Nie bądź taki mądry. Wiem, co chcesz powiedzieć. Wygląda to na typowy mechanizm przemieszczenia.
    - Rób!
    - W porządku. Myślisz, że się wycofuję? Ale ja naprawdę muszę już iść. Najpierw do toalety. A potem do kwiaciarni. Tania to coś ekstra.
    Jest wspaniała. Nie chodzi mi teraz o seks, choć i w tym jest niezła. Potrafi z... Potrafi...
    - Rób! Co chciałeś powiedzieć?
    Wciągam powietrze i udaje mi się wykrztusić: - Jest cudowna w miłości francuskiej.
    - Rób?
    Rozpoznaję ten ton. Sigfrid dysponuje sporym repertuarem intonacji, ale część z nich nauczyłem się już identyfikować. Wydaje mu się, że jest na jakimś tropie.
    - Co?
    - Bob, jak ty to nazywasz, kiedy kobieta robi to ustami?
    - Chryste, Sigfrid, co to za głupia gra?
    - Jak ty to nazywasz? - powtarza.
    - Sam dobrze wiesz.
    - Proszę cię. Bob. Powiedz mi, jak to nazywasz.
    - Na przykład, że mi go ssie.
    - A jak inaczej?
    - Jest całe mnóstwo określeń. Chociażby "brać w buzię". Wydaje mi się, że słyszałem tysiące innych.
    - Jakich?
    Mój gniew i ból wzrastają i nagle mam już tego wszystkiego dość. - Skończ już tę pieprzoną zabawę - mówię. Bolą mnie kiszki i boję się, że zerżnę się w majtki. Tak jakbym znowu był dzieckiem. - O Boże, Sigfrid! Kiedy byłem małym chłopcem, rozmawiałem ze swoim misiem. Teraz mam czterdzieści pięć lat i znowu rozmawiam z głupią maszyną, jakby była żywa!
    - Ale jest na to jeszcze inne określenie, prawda. Bob?
    - Jest ich tysiące! Które wolisz?
    - To, którego nie dokończyłeś. Proszę, dokończ teraz. Słowo to ma na pewno specjalne znaczenie dla ciebie, skoro nie możesz go nawet wypowiedzieć.
    Przewracam się z powrotem na materac i teraz już naprawdę płaczę.
    - Proszę cię. Bob. Co to za słowo?
    - A niech cię diabli, Sigfrid. Zejść. To właśnie to. Zejść, zejść, zejść.

Strona główna Indeks